zaterdag, september 11, 2010

 

Een schrale troost

We schrijven 1998. Een voetbalclub ligt met het voetbalveld op een plaats waar een nieuwe weg gepland is. Er wordt naar een oplossing gezocht. Een boer in de buurt is bereid medewerking te verlenen door een stuk grond beschikbaar te stellen. De gemeente is zo blij met de oplossing dat ze gratis een oud noodlokaal van een school beschikbaar stellen. Samen met de leden van de voetbalclub wordt er een kantine van gemaakt. De situatie loopt naar tevredenheid tot dat de belangstelling voor het voetballen terug loopt. Uiteindelijk wordt er geen gebruik meer van het veld gemaakt en de kantine staat leeg. Maar niet lang want een jeu de boules vereniging zoekt een nieuwe locatie. Wim, behulpzaam als hij is, wil ze wel vooruit helpen. Het voetbalveld wordt gesaneerd en naast de kantine worden enkele jeu de boules banen aangelegd. Iedereen tevreden zou je denken. Niet helemaal. Iemand dient bij de gemeente een verzoek in om te handhaven. Want wat blijkt. De kantine is zonder vergunning geplaatst en het bestemmingsplan laat plaatsing niet toe zo is de eerste indruk. Dit verraste Wim. Want hij was er eigenlijk van uitgegaan dat hij, omdat hij de gemeente geholpen had, en van hun de kantine om niet gekregen had dat het papierwerk ook afgehandeld zou zijn door de gemeente. Dat was dus niet het geval.

De gemeente ging met Wim in overleg. Ze hadden goed nieuws. De overheid heeft het reconstructie plan Peel & Maas vastgesteld. Hierin worden ruimere verbredingsactiviteiten voor agrariƫrs geboden. De gemeente is druk doende met het opstellen van het nieuwe bestemmingsplan buitengebied en verwacht dat dat plan binnen enkele jaren definitief wordt. In de tussentijd zullen ze de jeu de boules activiteiten gedogen en als het bestemmingsplan buitengebied definitief is dan kan een vergunning aangevraagd worden.

Op verzoek van de provincie wordt er tijdens de voorbereiding van het nieuwe bestemmingsplan buitengebied door de gemeente kritisch naar alle agrarische bouwblokken, en dus ook het bouwblok van Wim, gekeken. Tot grote verrassing en schrik komt Wim er achter dat zijn bouwblok in het voorlopige nieuwe bestemmingsplan verkleind is. Volgens het oude bestemmingsplan lag de kantine binnen het bouwblok en volgens het nieuwe beoogde bestemmingsplan buiten het bouwblok. Wim realiseerde zich gelukkig dat dat een groot probleem zou worden en wees de gemeente op de ontstane situatie. De gemeente wees hem er op dat ze met het plan al in gevorderd stadium waren maar dat Wim een zienswijze bij de raad van state kon indienen. Dat gebeurde. De Raad van State gaf Wim gelijk. De gemeente had Wim 10% uitbreidingsruimte moeten geven. Het gevolg was dat het nieuwebestemmingsplan niet voor de locatie van Wim geld. Het oude bestemmingsplan blijft daardoor gelden. En ja u raadt het al. In het oude bestemmingsplan worden de verbredingsactiviteiten, zoals bijvoorbeeld jeu de boules, niet genoemd. Voor de gemeente is daarmee de kous af en ze start, 12 jaar na het plaatsen van de kantine, een handhavingstraject.

Geschrokken neemt Wim contact op met de streekmanager. Hij vraagt of er nog een mouw aan te passen is. Het advies van de streekmanager is om de verantwoordelijke wethouder en de behandelende ambtenaar op locatie uit te nodigen en de ontstane situatie te bespreken. Wim volgt het advies op. Uit het gesprek met de wethouder blijkt dat er een positieve grondhouding is. Aangeboden wordt het handhavingstraject nog enkele weken op te schorten. In die tussentijd kan Wim een expert inschakelen (planoloog) die een onderbouwt principeverzoek op kan stellen. Dit principe verzoek zal dan voorzien van een ambtelijk advies door het college van burgemeester en wethouders beoordeeld worden. Als het antwoord negatief is dan zit er niets anders op dan de kantine en de jeu de boules banen te saneren. Als het antwoord van B&W positief is dan kan er een procedure opgestart worden om het bestemmingsplan aan te passen. Wim merkt op dat de kosten van de procedure hoger zijn dan het bedrag dat hij ooit met de inkomsten van de jeu de boules baan terug kan verdienen en dat dit dus in feite ook het einde is van zijn verbredingsactiviteit. De streekmanager wijst hem op een lichtpuntje. Als de ambtenaren weten dat de bestuurders de jeu de boules banen een gewenste ontwikkeling achten dan willen ze nog wel eens ektra goed naar het geldende bestemmingpslan kijken om te bezien of er toch geen aanknopingspunten zijn om de activiteiten te legaliseren. Voor Wim na 12 jaar een schrale troost.

De naam Wim is verzonnen. Het verhaal is gebaseerd op een praktijksituatie.

Praktijkverhaal





<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?