Agrofood & Groene Ruimte Brabant Noord

Wim en Wilma hebben een rundvee bedrijf. Wim verzorgd de koeien en Wilma werkt al weer een kleine 15 jaar voor een zorginstelling waar ze gehandicapte kinderen verzorgd. Zo'n vijf jaar geleden raakte ze in gesprek met haar werkgever. Die vertelde dat het systeem van centraal verzorgen van kinderen verandert in een decentraal systeem. Geen grote koude gebouwen maar terug naar een huiselijke omgeving is het devies. Men wist dat Wilma samen met haar man een boerderij heeft en vroeg of ze belangstellingen hadden om een zorgboerderij te starten. Dat hadden ze. Ze maakten een plan en gingen hier mee naar de gemeente. De gemeente was enthousiast. De voorkeur van de gemeente ging echter uit naar een kinderopvang want daar was volgens de gemeente meer behoefte aan. Om de gemeente ter wille te zijn werd het plan aangepast naar "Kinderopvang-zorgboerderij". Zoals gebruikelijk bespreekt de gemeente het projectidee met de provinciale medewerkers van het planteam. Deze waren minder enthousiast want het beleid was dat kinderopvang niet in het buitengebied hoorde. Ze brachten een negatief advies uit. Het plan van Wim en Wilma raakte hierdoor in het slop. Enige tijd later starte de uitvoering van de reconstructie. Via via hoorde Wilma en Wim dat er een streekmanager was. Ze namen contact met hem op en vertelde het relaas. De streekmanager nam contact op met de provinciemedewerker die een negatief advies uitgebracht had. Die herhaalde dat het standpunt van de provincie was dat kinderopvang niet in het buitengebied hoorde. De streekmanager legde uit dat Wilma en Wim eigenlijk een zorgboerderij wilde maar dat de gemeente liever een kinderopvang zag. De oplossing was eenvoudig. Wim en Wilma konden hetzelfde plan indienen maar nu met als titel "Zorgboerderij-kinderopvang". Wat de provincie medewerker voorspelde gebeurde. Ze kregen nu wel medewerking. Inmiddels begon de tijd wel te dringen. De zorginstelling was volop aan de slag om afspraken te maken met zorgboerderijen. Wilma en Wim hadden nu wel een positief advies van de provincie maar dat betekende niet dat ze aan de slag konden. Eerst moest het bestemmingsplan aangepast worden, dan moest er een bouwvergunning aangevraagd worden en dan moest er nog gebouwd worden. Toch al gauw een traject van twee a drie jaren mits er geen bezwaren ingediend zouden worden want dan kan alles vele jaren langer duren. De zorginstelling liet weten dat het dan allemaal niet meer hoefde omdat ze dan liever met anderen in zee gingen. In overleg met de gemeente werd een tussenoplossing bedacht. Middels een artikel 17 procedure werd een noodgebouw geplaatst. Na zes maanden konden ze aan de slag. Tegelijkertijd werd een artikel 19 procedure opgestart om het bestemmingsplan te wijzigen. De architect maakte een tekening. Het ideale plaatje was om het nieuwe zorggebouw wat verder van de rundveestal te plaatsen. De kinderen zouden daardoor wat meer bewegingsruimte hebben maar nog belangrijker er kon dan een eigen oprit gemaakt worden speciaal voor de kinderen. Dit vond Wim wel zo veilig. De gedachte dat de kinderen op hun fietsjes zich tussen het vrachtwagen- en trekkerverkeer en andere zware landbouwmachines moesten begeven vond hij onacceptabel. Hiervoor moest het bouwblok enkele meters opgeschoven worden. Gelukkig hoefde het bouwblok niet groter te worden want daar wordt zelden medewerking aan verleend. Tot verbazing van Wim en Wilma wilde de provincie geen medewerking verlenen om het bouwblok wat te verschuiven om zo een veilige situatie te creëren. De provincie is van mening dat het om verbreding gaat. En bij verbreding moet de neventak ondergeschikt zijn aan de hoofdtak. Als het zorggebouw fysiek apart komt van de boerderij dan bestaat er het gevaar dat er uiteindelijk twee separate bedrijven komen. Dat wil de provincie kost wat kost voorkomen. Wim en Wilma kunnen daar geen begrip voor opbrengen en nemen weer contact met de streekmanager op. Deze neemt op zijn beurt contact op met de gemeente. Deze laat weten het beleid van de provincie volledig te onderschrijven. De streekmanager legt Wim en Wilma uit dat de kans klein is om het bouwblok enkele meters te verleggen en zo een veilige situatie te maken. Wim en Wilma zijn al bijna vijf jaar bezig hun droom te realiseren. Ondanks de tegenslagen blijven ze strijdbaar en besluiten ze een brief aan de gedeputeerde verantwoordelijk voor ruimtelijke ontwikkeling van de provincie te sturen. Toen kwam er garen op de klos. Nog de zelfde dag dat de gedeputeerde de brief onder ogen kreeg werden Wim en Wilma gebeld. De provincie ambtenaar vertelde dat er een vergissing begaan was en dat zaken snel geregeld zouden worden. Het zorggebouw is inmiddels geopend.

De namen zijn verzonnen. De situatie is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Praktijkverhaal