zondag, juni 15, 2008

 

Boerderij van Wim

In de jaren zeventig kocht Wim een boerderij. De man waar Wim de boerderij van kocht had varkens en kippen maar geen opvolger. Wim heeft ruim dertig jaar in de boerderij gewoont. De boerderij is in feite veel te groot voor een gezin. Bewoning door twee gezinnen zou logischer zijn. Echter het beleid van de overheid was in het verleden hier geen medewerking aan te verlenen. De gedachte was dat het platteland er is voor voedselwinning en dat burgers in het buitengebied dat alleen maar kunnen verstoren. Hierin kwam verandering toen een aantal jaren geleden de gemeente Boekel wel medewerking verleende om een boerderij te splitsen. Het argument was dat tijden veranderd waren en dat de voordelen van splitsing groter waren dan de nadelen. Als voordelen werden genoemd, zuinig ruimte gebruik, mogelijkheid voor mantelzorg en het behoud van de boerderij. Dat laatste moet gezien worden in relatie tot de hoge kosten van onderhoud die een oude boerderij vraagt. Twee gezinnen zijn beter in staat om deze kosten op te hoesten dan een gezin. Wim putte hieruit moet en stapte naar zijn gemeenten met het verzoek om zijn boerderij te mogen splitsen. Zijn zoon had inmiddels een gezin en wilde graag ook in de boerderij komen wonen. De gemeente gaf aan dat ze het niet meer zondermeer konden weigeren maar stelde wel eisen. Zo zou Wim een groot deel van de bijgebouwen moeten afbreken. Wim vondt dat wel jammer want het bijgebouw was in 1910 gebouwd nog in prima staat en versterkte de kwaliteit van het geheel. Om zijn doel te bereiken besloot hij medewerking te verlenen. Een architect werd gevraagd om een tekening te maken. In zaken als een brandwerende muur tussen de twee woongedeelten werd voorzien. Toen alles in kannen en kruiken leek werd er roet in het eten gegooid. Iemand van de gemeente had ontdekt dat je in een gebouw met een rietenkap niet met twee gezinnen mocht wonen. Wim liet het er niet bij zitten. Hij informeerde bij omliggende gemeenten. Daar had men nog nooit van deze regel gehoord. Ook stapte Wim naar het nationale instituut voor brandpreventie. Ook hier kende ze de regel niet. Toen Wim dit terug koppelde naar de gemeente wilde men wel wat water bij de wijn doen. Hiervoor in de plaats moest Wim wel laten onderzoeken wat het zuurstof gehalte was aan de buitenkant en aan de binnenkant van de rietenkap. Wim deed hiervoor een beroep op TNO. Die vonden dat een rare vraag want als er een openverbinding is dan is het zuurstof gehalte natuurlijk aan beide zijde het zelfde. Ze wilde dat wel verklaren in een brief. Wim blij maar niet lang. De gemeente gaf zich niet gewonnen. Wim moest nu verklaren hoe het met de brandwerendheid van het glas in de boerderij zat. Opnieuw toog Wim naar zijn vrienden van TNO. Dit was lastiger want een dergelijk onderzoek was in Nederland nog niet eerder uitgevoerd. Het zou Wim vele honderdduizenden euro's kosten om dit door TNO te laten testen. Wel kon men vertellen dat er een dergelijk onderzoek ooit in Engeland uitgevoerd is bij een collega instituut. Men was zo vriendelijk Wim het telefoonnummer van het instituut te geven. Dat werd Wim te gortig. Hij besloot weer een beroep te doen op het nationaal instituut voor brandpreventie. Deze waren bereid om tegen betaling naar de gemeente van Wim te komen voor een overleg en te verklaren dat splitsing van een boerderij met een rietenkap geen gevaarlijke situatie hoeft op te leveren als de binnenzijde van de kap met gipsplaten bekleed wordt en alle kieren gekit worden waardoor er geen zuurstof toevoor van onderuit mogelijk is. Mocht er brand in de kap ontstaan dan zal deze gaan smeulen en de kans is groot dat het vuur uit zich zelf dooft. Wim is benieuwt wat de gemeente na deze bijeenkomst voor eisen op tafel legt. Het wonderlijke is dat Wim veel begrip voor de situatie heeft. Hij heeft namelijk, voor hij met pensioen ging, dertig jaar voor de betreffende gemeente gewerkt. Wederzijds met veel genoegen. "Ze zullen wel extra streng voor me zijn om geen scheve ogen te veroorzaken" .

De naam Wim is verzonnen. Het verhaal is gebaseerd op een praktijksituatie.

Praktijkverhaal





<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?